Ritgerð mín um sársaukann
Ástarsaga um fölar minningar, um kynslóðir sem bugast og neyðast til að játa uppgjöf sína, harmleikur sem ekki verður færður í orð. Sársauki sem er rýtingur í hjarta okkar allra. En þessi ritgerð er líka ein lítil, græn rós.
Ritgerð mín um sársaukann er fimmta skáldsaga Eiríks sem er landskunnur þáttastjórnandi á Rás 1.
Kápuhönnun: Ólafur Unnar Kristjánsson
ISBN: 978-9935-488-33-6
272 bls.
Eiríkur Guðmundsson
„Tíminn sargar allt í sundur. Það er enginn munur á samviskusamri klukku og öflugri vélsög. Nákvæmlega enginn munur“ (149).
Það er stigvaxandi barátta við þennan tíma – barátta, í ýmsum skilningi, við tíma, í ýmsum skilningi – sem hefur einkennt skáldsögur Eiríks Guðmundssonar. Hann klýfur andartök á sama hátt og vísindamaður klýfur atóm, og þegar andartökin opnast flæðir út texti, melankólía, harmur, fegurð og auðvitað rýtingar.
Sælgæti, já sælgæti, þannig geta bækur orðið, eins og sælgæti. Orð sem bráðna dísæt á tungu. Maður þarf að vera tilbúinn til að lesa svona bók. Þetta er ekki þannig bók að þú lesir til að gleyma þér, þetta er bók sem stækkar þig og fær þig til að muna eftir sjálfum þér á öllum tímum, þetta er bók sem krefur þig um fullkomna athygli og þannig eru góðu bækurnar.
Textinn er margbrotinn og sogar lesandann til sín og margar setningarnar eru til þess fallnar að lesa aftur, fletta til baka og leyfa þeim að sjatna með tímanum. Eiríkur Guðmundsson hræðist ekki að fjalla um hið ógnarstóra: ástina, dauðann, sársaukann, tímann og tilveruna. Og ef við getum ekki fjallað um hið stóra í skáldskap, hvar eigum við þá að gera það?